viernes, 8 de agosto de 2008

Todo chega

Nun sabía qué fer. Deuye un calofrío por todo el corpo. Alló embaxo ruxía el río entre as pedras. Pro nun tía volta. Nun había outro camín. Amañóu d’atopar un carreirín pra chegar hasta el río. Baxóu medio andando, medio al rebollón, y sin pensallo dúas veces tiróuse ás auguas xeladas.
El augua arrastrábalo. Deu cuas costas nun penedo, pro el frío era tanto que nun era quén a sintir os golpes que taba llevando. Al llonxe escuitábanse os cais lladrando Taban cerca. ¡Cóndo podería salir d’aquellas auguas! Nun era quén a agarrarse a nada. Pro de sutaque, el río torcéu á dereta y allí atopóu escapatoria. Había úa cova na veira del río, unde el augua remansaba.
Naquella cova víase entrar úa pouca de clarencia y botóu a andar escontra d’ella. Nun parecía qu’houbese pisadas nin tía traza de que fose conocida pollos homes da contornada. Xa nun se sintían os cais. Parecéuye que xa escapara. Asina que se deixóu cayer y adormecéu sin mirar as mancaduras que tía por todo el corpo
Daquén lo taba secudindo pol ombro…
El policía deu dúas voltas á chave y a celda quedóu en silencio. Pensóu: “Nun volvo a ver a lluz del sol”. As probas eran claras y hoi hai muitos adelantos pra demostrar lo qu’en tempos de sou bolo nun fora posible…

No hay comentarios: